Het voorprogramma werd verzorgd door de Luikse band The Brums. Dit viertal hun muziek wordt omschreven als “Drum’n Brass”. Ze hebben een drummer, een trombone en twee gasten die keys spelen en dit afwisselen met trompet en saxofoon. Een ideale opwarmer voor de hoofdact door het vele blaaswerk. In hun muziek zit veel ritme, veel funk maar evengoed een hele geut jazz. Het was veelbelovend, op sommige momenten goed maar als ze improviseren lijkt de free jazz om de hoek te loeren. En dat is natuurlijk iets zwaardere kost voor de gemiddelde concertbezoeker.

Dan was het tijd voor de hoofdbrok. De acht kerels van de band is een groepje dat je niet zo graag in een nachtelijke steeg wil tegenkomen. Stevige boys, wat onguur lijkend en af en toe boos kijkend. Maar hun marketing stond op punt. Allen hadden ze een versie van hun band T Shirts aan. De instrumenten zijn in hun geval: twee mannen op percussie en een Tuba op de tweede rij en vijf blazers in front. Blazers als trombones, trompetten en saxofoon. Vanaf de eerste noten hadden ze het publiek mee. Hun nummers hebben naast het vele blaaswerk de nodige zang of rapsalvo’s. Met hun front aan blazers zorgen ze voor een soort wall of sound. Maar naarmate het concert vorderde werden ze vrolijker en lachten en dansten ze al meer op het podium. Want laat er over een ding twijfel bestaan: wie had het meeste plezier het publiek of de band ? Ik zou het niet weten. Ze gedragen zich als een zootje ongeregeld op het podium en hun muziek lijkt ook op een chaotische brij aan geluiden. Maar die vallen altijd zo mooi in elkaar dat er duidelijk orde en structuur in de chaos zit. Ze spelen natuurlijk ook bewerkingen van klassiekers. Zo was “St James Infirmary” al vroeg in het concert een topper. De nummers worden lang uitgesponnen. Het publiek was heel de tijd meegaand en zong mee. Zo kwam er een singalong (niet echt mijn ding) zonder dat we er erg in hadden. Passeerden de revue: “Papa Was A Rolling Stone” , “Just My Imagination” en “Sexual Healing” dat zowaar uptempo was. Heel de zaal was toen al lang in feeststemming.

De heren namen af en toe een foto, zowel met hun toestel als met dat van mensen uit het publiek. Kortom het was een feeststemming in de beste sfeer. Bij “Get Up” moesten we door de benen gaan. Het zwaarste bandlid (bekijk de foto’s maar eens wat dit wil zeggen) geraakte op het eind niet meer recht. Tot jolijt van de rest van de band. “Ghost Town” was een song die niet mocht ontbreken en verwees naar de overstromingen na storm Katarina en de onvolprezen reeks Treme. Na tien nummers beëindigden ze het concert met “Keeping It Funky” . Treffender hadden ze dit eindoffensief niet kunnen noemen. Uiteraard moesten ze bissen. Ze begonnen unplugged met zang en drums. Maar de rest van de band volgde met een uitsmijter met daarin centraal de woorden “Rock, Blues, Reggae”. Hun inspiratiebronnen en de basis van de New Orleans muziek.

Wat een concert. Een ongeordende orde die charmeerde en die iedereen in een goedgezinde feeststemming naar buiten liet gaan. We hadden eerder de stormen Ciara en Dennis gehad. Deze storm met stevige blaasstoten hadden ze vergeten aan te kondigen. Ik ga alle seizoenen van Treme herbekijken om in de concertsfeer te blijven.

Lisael

Foto's © Yvo Zels